Soms ontmoet je onderweg mensen die meteen een indruk achterlaten — zoals Peter, de Engelse kok op de fiets, die neerstreek op onze Portugese camping. Wat begon met gedeelde koelkastplek en een perzikluchtje, groeide uit tot een avond vol verhalen over dromen najagen en genieten van eenvoud.
Oorspronkelijk verschenen in 2016, nu opnieuw gedeeld in de reeks ‘Uit de oude doos’.
Het gebeurt wel eens dat je mensen tegenkomt, waarvan je denkt, hoe kan het dat ik ze tegenkom. Dat is een gevoel dat wij geregeld hebben. Op onze vaste camping waar we al elf jaar komen, duiken geregeld solisten op. Zo ook deze zomer. Onze kinderen zijn dan meestal erg geïnteresseerd. Ze gaan eropaf en blijven ze de mensen erg enthousiast van alles vragen. Dan wordt het dus hoog tijd om ons ook maar eens voor te stellen. Dit keer was het niet anders bij Peter, de fietsende kok.
De in Spanje wonende Engelsman, Peter, blijkt al even onderweg te zijn. Hij is op zijn fiets al in Frankrijk geweest en had Spanje doorkruist, toen hij neerstreek op campismo Carlos Pinto in Tortosendo. Onze oudste weet hem al snel te vinden en de oren van z’n kop te vragen. Niet dat Peter hem begrijpt – of andersom – maar ze hebben er allebei lol in. Zeker wanneer de Engelsman een rondje over de camping fietst en die van ons op een step erachteraan gaat.
De fietser had niet zoveel spullen bij zich en al helemaal geen koelkast. Dus nadat Marieke zich ook maar even voorstelde, bood ze aan om wat spulletjes in onze koelkast op te slaan. Dat doen we wel vaker in dit soort situaties. Daarna blijkt dat hij ook geen zeep bij zich heeft en biedt Marieke hem shampoo aan. Peter voelt zich even later weer helemaal peachy. Letterlijk en figuurlijk, want de shampoo is van Marieke, dus heeft hij nu een heerlijk vrouwelijk perzikluchtje.
Het ijs is in elk geval gebroken. ’s Avonds wordt er een wijntje gedronken. Dat worden er een paar meer en het wordt een erg gezellig gesprek met de rondtrekkende kok over van alles en nog wat. Vooral over dromen en dat mensen moesten doen wat ze wilden en hun dromen na moesten jagen. Ons verhaal over waarom en wanneer we naar Portugal willen verhuizen, spreekt hem erg aan. Hij heeft er bewondering voor dat we allebei zo sterk hetzelfde idee delen.
Hilariteit met de kok
De volgende dag besluit Peter om nog een dag te blijven. Hij wil een typisch Portugees recept maken, Bacalhau à Brás. Na de gezellige avond daarvoor, weet hij dat wij een van de vaste campinggasten zijn en dat wij bevriend zijn met een aantal andere gasten. Ook weet hij dat wij de taal redelijk beheersen. En aangezien Peter zelf geen Portugees spreekt, vraagt hij al snel of ik de lokale dames kan vragen om hem van tips te voorzien. Hilariteit alom, want deze twee dames uit de streek vinden het prachtig. Zij gaan een echte kok helpen met een recept dat zij natuurlijk heel goed kennen.
Peter geeft aan onder de indruk te zijn van de vriendelijkheid, de gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen op de camping. Hij zegt dat hij volgend jaar van plan is om opnieuw een paar nachten op de camping te verblijven. Hij heeft zijn weg weer vervolgd en schrijft over zijn fietsavontuur en lokale gerechten op zijn website, Pete’s Pans1.